Yönetmen: Nicholas Hytner
Senaryo: Arthur Miller
Yapım Yılı: 1996, ABD
Oyuncular: Joan Allen, Rachael Bella, Bruce Davison, Daniel Day-Lewis, Karron Graves, Winona Ryder, Paul Scofield, Rob Campbell, Jeffrey Jones, Peter Vaughan
Arthur Miller’ın aynı adlı eserinden sinemaya aktarılan The Crucible 17. yüzyılda Salem kasabasında geçen bir intikam hikayesi. İntikamın baş rol oyuncusu Abigail Williams (Winona Ryder), John Proctor (Daniel Day-Lewis) ile yaşadığı yasak aşkın tutkusundan kurtulmakta zorluk çeken bir genç kızdır. Hikaye onun ve arkadaşlarının ormanda yaptıkları dansın çocuklar üzerindeki olumsuz etkisi (histeri) ile başlar. Yasak olan bir davranışı, yani dans etmeyi, gerçekleştiren ve yakalanan bir grup küçük kız tam anlamıyla toplu bir histeri krizi içerisindedir artık. Bazen kendi istekleri ile bazı durumlarda ise Abigail’in tehditlerine uyarak kasabada sevmedikleri pek çok insanı cadılıkla suçlarlar ve kasabaya gelen dini – hukuk heyeti bir kere cezalandırmaya başladığında artık duramayacaktır.
Bu hikaye, aslında sadece 17. yüzyıla ya da daha eskiye ait bir cadı avını anlatmıyor. İnsanların baskı ve korku altında ne kadar kötüleşebileceklerine ve itaat, uyguculuk (conformity) gibi kavramların ne kadar güçlü olabileceğine iyi bir örnek. Tarihin her noktasında farklı başıklar ve amaçlar altında cadı avları yapılmıştır ve maalesef bundan sonra da yapılacaktır. The Crucible hem bu mekanizmanın nasıl çalıştığını gayet güzel özetliyor, hem de bu baskıya direnmenin yolları hakkında ipuçları veriyor. Zaman zaman arşivden çıkarıp yeniden izlemek isteyeceğiniz bir film.
Filmde, John Proctor rolündeki Daniel Day-Lewis’in muhteşem performansına hayran kalacaksınız.
Salem’de yaşanan Cadı Avı histerisi ile ilgili diğer kaynaklar:
http://www.nationalgeographic.com/salem/
http://www.essortment.com/all/salemwitchhunt_rkto.htm
http://www.gendercide.org/case_witchhunts.html
http://departments.kings.edu/womens_history/witch/
http://en.wikipedia.org/wiki/Witch-hunt
Amerika’lı iki arkadaşın, Vicky (Rebecca Hall) ve Cristina (Scarlett Johansson)’nın, Barselona tatilinin anlatıldığı film sıcak, romantik, neşeli bir aşk hikayesi şekline bürünüyor. Bu ikilinin tanıştığı ve etkilendiği Juan Antonio Gonzalo (Javier Bardem) hayatın anlamını keşfettiğine dair inancı olan 
Bir Vampir filmi hayal edin ve bu filmin içinde vampirlere özgü her şeyi çıkarın (keskin ve uzun köpekdişleri dahil); elde ettiğiniz film Twilight (Alacakaranlık) olacaktır. Cullen ailesinin vejeteryan olmasının ilginçliği ve cinsellik olmadan da aşk olur metaforları dışında oldukça sıradan bir kovalamaca hikayesi. Oyuncuların performansları (özellikle baba rolündeki Billy Burke) vasatı aşamıyor. Diğer insanlara göre biraz daha soluk olması düşülen vampir ailesi o kadar tuhaf ve yapay bir deri rengine sahip ki, kasabadakiler nasıl oluyor da şaşırmıyorlar diye siz şaşırıyorsunuz. Kitabını okumadığım için hikayenin orjinaline ne kadar sadık kalındığını bilmiyorum ancak bence seyretmek için TV kanallarında boy göstermesini bekleyebilirsiniz.
G.O.R.A.nın devam filmi niteliğinde olan A.R.O.G. tam anlamıyla bir hayal kırıklığı. Teknik açıdan ya da oyuncuların genel performansı düşünüldüğünde bu değerlendirme belki çok haksız görülebilir ancak filmin herhangi bir derinliği ya da lgi çekici bir senaryosu maalesef yok. Bildik klişeler, eski filmlere göndermeler ve yine oldukça tanıdık espiriler eşliğinde süren film özellikle final sahnesi ile tam bir hayal kırıklığı. Basında A.R.O.G. filminin diğer filmlerden fazlasıyla esinlenmiş olduğu iddiası ortaya atıldı ama benim takip ettiğim kadarıyla hiç kimse final sahnesindeki esinlenmenin etik kuralları biraz aştığını fark etmedi. İyiler ve kötüler arasındaki futbol karşılaşması yıllar önce Nike firması tarafından kullanıldı. Filmde bu sahnenin içine Rıdvan Dilmen’i koymak dışında pek bir orijinallik göze çarpmıyor maalesef. Rahatsız edici bir benzerlik var.
Çağan Irmak, bu filminde sonu yine pek de beklenildiği gibi bitmeyen – iyi ki de öyle olan – bir aşk hikayesini, Ada ile Alper’in hikayesini anlatıyor bizlere. Filmin kendisi kadar müziklerinin de konuşulduğu Issız Adam mutlaka seyredilmesi gereken bir film. Filmle ilgili yapılan bazı eleştiriler özellikle kullanılan müzikler üzerinde yoğunlaştı. Eleştiri sahipleri, Çağan Irmak’ın Türk seyircisinin kalbine giden yolu bulduğunu ve bunun için de eski şarkıları kullandığını söylediler ancak herkesin de bildiği gibi bu şarkılar onlarca yıldır orada duruyorlardı zaten. Bütün bu şarkılar hem onları dinlemek isteyenlere hem de kendi eserlerinde kullanmak isteyenlere ulaşmak için hazır olarak duruyorlardı. Bu nedenle Çağan Irmak’ın popülist bir kolaycılığa kaçtığını düşünmüyorum aksine şarkı seçimlerini çok zekice ve yerinde buluyorum.