Yazan: Eric – Emmanuel Schmitt
Çeviren: Şehsuvar Aktaş
Yöneten: Kemal Aydoğan
Oyuncular: Haluk Bilginer, Vahide Gördüm
Samimi bir bilgi paylaşmak istiyorum sizlerle. Herhangi bir oyunu seyretme isteğimi belirlerken eğer oyunculardan birisi Haluk Bilginer’se, kesinlikle kendimi o oyunun bir seyircisi olarak görmek isterim. Türk tiyatrosunun en önemli isimlerinden birisi olduğunu düşünüyorum. Ancak Vahide Gördüm’ü, bu oyunu izleyene kadar seyretme şansım olmamıştı ve kelimenin tam anlamıyla büyülendim. Ses rengi ve tonlaması, mimikleri, oyuna kendini verişi tamamiyle kusursuzdu. Bu kadar iyi bir tiyatro sanatçısı olduğunu bilmiyordum; cahilliğimden utandım. İki kişilik oyunlar zor olmalı diye düşünüyorum; tek kişilik bir oyunda kendi hatanızı yine kendiniz kapatabilirsiniz belki ya da daha kalabalık oyunlarda biraz daha rahat olabilirsiniz ama sahnede iki oyuncu olunca birbirleri ile olan ilişkileri büyük önem kazanıyor. Gilles ve Lisa’nın evliliklerini, bu evliliğin içindeki sorunları anlatan Evliikte Ufak Tefek Cinayetler bu açıdan harika bir oyun. Haluk Bilginer’in her zamanki nefis yorumu, Vahide Gördüm’üm kendine güvenen oyunu ile birleşince ortaya dört dörtlük bir performans çıkmış.
Öykünün de hakkını teslim etmek gerek. Süprizlerle dolu kurgusu, abartısız ilişki tanımları ve güzel saptamalarıyla içimizden, yabancı olmayan ama yine de şaşırtan bir oyun. Mükemmel sahne tasarımı için de Bengi Günay’a teşekkür etmeyi unutmamak gerekiyor.
İlgili Bağlantı: Oyun Atölyesi
Bu yorum oyunun 25 Aralık 2008 tarihinde Ankara Şinasi Sahnesi’ndeki temsili referans alınarak yapılmıştır.
Kitabın içeriğinden bağımsız olarak, elimizde tuttuğumuz eserin şekli ve düzeni ile ilgili birkaç şey söylemek lazım öncelikle. Belki hepsi öyle değildir ancak benim satın aldığım kopyanın baskı kalitesi oldukça kötüydü, yer yer silik sayfalar, arka kapağa yapışmış son sayfa (neden arada bir boş sayfa yok anlamış değilim) ve yazım hataları yazarla ya da kitapla ilgili olmasa da yayınevi ile ilgili oldukça kötü bir izlenim yaratıyor. Sonuçta 18 TL ödeyerek satın aldığınız bir kitabın daha kaliteli olmasını bekliyorsunuz.
Çağan Irmak, bu filminde sonu yine pek de beklenildiği gibi bitmeyen – iyi ki de öyle olan – bir aşk hikayesini, Ada ile Alper’in hikayesini anlatıyor bizlere. Filmin kendisi kadar müziklerinin de konuşulduğu Issız Adam mutlaka seyredilmesi gereken bir film. Filmle ilgili yapılan bazı eleştiriler özellikle kullanılan müzikler üzerinde yoğunlaştı. Eleştiri sahipleri, Çağan Irmak’ın Türk seyircisinin kalbine giden yolu bulduğunu ve bunun için de eski şarkıları kullandığını söylediler ancak herkesin de bildiği gibi bu şarkılar onlarca yıldır orada duruyorlardı zaten. Bütün bu şarkılar hem onları dinlemek isteyenlere hem de kendi eserlerinde kullanmak isteyenlere ulaşmak için hazır olarak duruyorlardı. Bu nedenle Çağan Irmak’ın popülist bir kolaycılığa kaçtığını düşünmüyorum aksine şarkı seçimlerini çok zekice ve yerinde buluyorum.
Bu yıl okuduğum en iyi kitap olarak adlandırabileceğim; üzerinde çalışılmış, düşünülmüş, emek sarfedilmiş harika bir roman. Ahmet Ümit’in kendine has akıcı anlatımı bu sefer felsefik / mistik bir konu ile birleşmiş durumda: Mevlana ve Şems-i Tebrizi. Heyecanlı bir polisiye roman tadında olsa da daha çok felsefik tartışmaları ile dikkatimi çekti. Özellikle varoluş üzerine aktarımları Mevlana’nın ve Şems-i Tebrizi’nin dünyaya bakış açısından okumak çok keyifli.
Hayatın anlamı üzerinde arayışları olan bir psikiyatristin, Luke Rhinehart’ın, kendi geliştirdiği zar kuramı çerçevesinde, çevresinde olan bitenleri tamamen şansa bağlı olarak değiştirme yolculuğunu anlatan ilginç bir kitap. Kitabın ilk yarısı olayların hızı ve merak uyandıran niteliği nedeni ile bir çırpıda okunup bitiriliyor ancak ikinci yarısında artık farklı bir kurgu bekliyorsanız sizi hayal kırıklığına uğratıyor. Oldukça iyi düşünülmüş ve ilginç bir kurgu olmasına rağmen tekrarlar biraz sıkıcı olabiliyor. Yazarın özellikle cinselliği de kendi kurgusunu güçlendirmek için sıklıkla kullandığını düşünüyorum. Karar verme süreçlerinin şansa bırakılma önerisi çok yeni ya da bilinmeyen bir öneri değil kuşkusuz ama bunun bir romana ilham vermiş olması oldukca çekici. Ancak daha önce de söylediğim gibi 464 sayfalık kitabın içerisindeki tekrarlar, kitabın hemen başlarında yarattığı etkiyi biraz azaltıyor. Yine de değişik bir kitap okumak isteyenlere önerebilirim. Son söz çeviri ile ilgili; maalesef çok çok iyi bir çeviri olduğunu söyleyemiyorum. Ufak tefek de olsun bazı maddi hatalara rastlanıyor ya da “D-day” kavramını “Kıyamet günü” yerine “D-günü” diye çevirmek gibi yanlış tercihler de söz konusu.