Yönetmen: David Fincher
Senaryo: Steven Zaillian ve Stieg Larsson (Roman)
Türkçe Adı: Ejderha Dövmeli Kız
Yapım Yılı: 2011, Amerika | İsveç | İngiltere| Almanya
Oynayanlar: Daniel Craig, Rooney Mara, Christopher Plummer, Stellan Skarsgard, Steven Berkoff, Robin Wright, Yorick van Wageningen, Jeoely Richardson, Geraldine James, Goran Visnjic, Donald Sumpter, Ulf Friberg, Bengt C. W. Carlsson, Tony Way, Per Myberg
Stieg Larsson‘un aynı adlı romanından uyarlanan The Girl with the Dragon Tattoo (Ejderha Dövmeli Kız) filminde kökleri Nazilere ulaşan zengin bir aile, yıkılma noktasına gelmiş bir gazeteci, sırtında kocaman bir ejderha dövmesi olan gözetimde bir genç kadın, sapkın bir gözetimci ve bunlar arasındaki gerilimi yüksek ilişkiyi seyrediyoruz.
Filmin yaklaşık yarısında Lisbeth Salander’e (Rooney Mara) ve onun şiddet dolu hikayesine tanık oluyoruz. Lisbeth, sorunları olan ama sıradışı zekaya sahip bir genç kadındır. Özellikle bilgisiayarlar konusundaki becerisi ve neredeyse doğuştanmış gibi görünen araştırma yetkinliği onu aranan bir “dedektife” dönüştürmüştür. Ancak Lisbeth, gözetim altındadır ve onunla ilgili sürekli rapor hazırlayan ve istediği zaman Lisbet’i bir hastaneye ya da belki de hapishaneye kapatabilecek gücü olan sapkın bir denetimcinin isteklerine boyun eğmek zorundadır… tabii ki boyun eğmenin sona ereceği ve intikama dönüşeceği bir an mutlaka gelecektir. Lisbeth rolünü oynayan Rooney Mara, olağanüstü bir performans sergiliyor. Rolü gereği hem çok itici ve korkutu olması gereken ama aynı zamanda çekici de görünmesi istenen Lisbeth rolü için daha iyi bir isim olabilir miydi emin değilim. Filmin kuşkusuz en başarılı ismi Rooney Mara.
Hikayenin diğer bölümünde genç bir kızın kayboluşunu ve bağlantılı görünen cinayetleri inceleyen bir gazeteci, Mikael Blomkvist (Daniel Craig) var. Mikael, ispat edemediği bir haber nedeni ile bütün kazançlarını bir çırpıda heba eden dürüst bir gazetecidir. Vanger ailesi için yapacağı bir araştırmanın ödülü olarak kendisine istediği kanıtların verileceği söylenir ve o da araştırmaya başlar. Belirli biz zaman sonra Mikael ve Lisbeth’in yolları kesişecek ve ondan sonra da hikaye daha çetrefilli bir hal alacaktır.
The Girl with the Dragon Tattoo, dolu dolu bir hikaye. Sürükleyici ve gerilimli ana hikayesinin yanında kahramanlarımızın kendilerine özgü yaşamları da ayrıca seyredilmeye değer. Belki de filmde bu kısımlar biraz az anlatılıyor ama yine de mutlaka seyredilmesi gereken filmler arasına rahatlıkla girecektir.
1930’ların Paris’inde bir tren istasyonun herkes tarafından bilinmeyen duvarların arasında yaşamak zorunda kalan küçük bir çocuğun, Hugo’nun macerasına hoşgeldiniz. Babasını ve daha sonra da yanında yaşamak zorunda kaldığı amcasını kaybeden Hugo, kimsesiz bir çocuk olarak bu tren istasyonunda yaşamak zorundadır. Üstelik varlığının anlaşılmaması için (özellikle de istasyon polisi tarafından) sürekli istasyonun saatlerini tamir etmekte ve bu sayede hiç kimsenin duvarların öbür tarafına geçmesine gerek kalmamaktadır. Hugo’nun bütün amacı ona babası tarafından kalan tek şey olan “automaton” adını verdiği yazı yazan mekanik robotu çalıştırabilecek anahtarı bulmaktır. Babasından kendisine bırakılmış olası bir mesajı elde edebilmek için hem bulduğu parçalarla automaton’u tamir eder hem de anahtarı arar. Film, Hugo’nun bu gizemli arayışını ve anahtarın beklenmedik hikayesini bize anlatır.
Extremely Loud & Incredibly Close, küçük bir yıldızın, Oskar Schell rolündeki Thomas Horn’un seyirciyi allak bullak ettiği bir film. Thomas Horn o kadar başarılı ki, Tom Hanks, Sandra Bullock, Max von Sydow gibi yıldızlar bile onun önüne geçemiyor. Umarım bu genç yıldızı ileride de farklı filmlerde aynı başarıda seyretme şansı buluruz.
Günümüzde sinema endüstrisine yapılan teknik yatırım gerçekten göz kamaştırıcı. Hem görsel hem de işitsel efektlerin filmlere katkısı tartışılmaz. Sinema salonunda film izlediğimizde kocaman perdeye yansıyan muhteşem görüntülerin ve harikulade ses düzeninin bizi etkilememesini düşünemeyiz bile. Oyuncuların kendilerine has sesleri de o kadar önemlidir ki animasyon filmlerindeki çizgi karakterleri bile onlar seslendirirler. Ses ve görüntü sinemanın vazgeçilmez ögeleridir.
Filmi seyrettikten sonra, bütün sahneleri 5’e bölme fikrine kapıldım; ilk ve son 1/5’lik kısımları çıkartırsak eğer geriye kalan 3/5’lik hikaye olağanüstü derecede güzel. Sanırım Woody Allen, filmin ne kadar felsefik tartışmalar üzerinde gitmesi gerektiğine, ne kadarında aile komedisi yapacağına tam olarak karar verememiş gibi. Sorunlu bir nişanlılık dönemi yaşadıkları daha filmin ilk sahnelerinde belli olan Gil (Owen Wilson) ve Inez (Rachel McAdams) arasındaki çekişme ve Gil’in müstakbel kayınvalidesi ve kayınpederi ile itişmesi klasik aile komedilerine benziyor. Açıkcası böyle bir ayrıntıya gerçekten gerek var mıydı emin olamadım. Olası nedenlerden bir tanesi modern ve postmodern hikaye arasında geçiş sağlamak ve belki de bunu yaparken seyirci azıcık da olsa şaşırtmak olabilir ama “esas adama” uygun olmayan nişanlı ve onun züppe ailesi fikri o kadar klişe ki filmde çok yabancı duruyor. Bunun yerine “esas adamı” zor durumda bırakacak ve kahramanımızın gayet güzel tanımladığı şekilde bilişsel çelişki (cognitive dissonance) yaratan bir yardımcı aile seçimi seyirciyi de aynı çelişkiye sürükleyebilirdi sanki.