1994 (1938), Can Yayınları, 239 s.
Çeviren: Selahattin Hilav
“… Günlük biçiminde yazdığı bu kitabında, romanın kahramanı Roquentin’in dünya karşısında duyduğu tiksintiyi anlatıyordu. Bu tiksinti yalnızca dış dünyaya değil, Roquentin’in kendi bedenine de yönelikti. Kimi eleştirmenler romanı hastalıklı bir durumun, bir tür nevrotik kaçışın ifadesi olarak değerlendirseler de, Bulantı, yansıttığı güçlü bireyci ve toplum karşıtı düşüncelerle, Sartre’ın sonradan geliştireceği birçok felsefi konuya yer veren ögün bir yapıttı…”
Yukarıdaki cümleler, kitabın arka kapağından alıntıdır. Kitabu okuduktan sonra, şöyle düşündüm: “Acaba, Sarte, kitabının adını Bulantı değil de örneğin Kavrayış ya da İrkilme koysaydı, kitabı tanıtmak için yine aynı cümleler yazılır mıydı?” Bu soruya benim cevabım “Hayır” olacak. Çünkü, Varoluşçuluk‘un en önemli isimlerinden birisi olan Sartre, Bulantı‘da gerçekten bir varoluş keşfini anlatıyor. Kitaptaki Bulantı, bir iğrenmenin yol açtığı duygudan ziyade, doğruyu bulmak üzere olan bir insanın heyecanını gösteriyor gibi.
Nesnelerin, kişilerin ve hatta dünyanın kendisinin neden ve nasıl varolduğu ile değil varolmalarının ne demek olduğuyla ilgilenen ve bunun cevabını bulmaya çalışan Roquentin, bizi isimlerin biribirine girdiği ama aslında isimlerin önemini aynı zamanda kaybettiği bir şehir turuna çıkarıyor. Kahramanın ağzından varoluşla ilgili bütün kaygılarını ve sorularını bizlere aktaran Sartre, kitabın sonunda varoluşun aslında ne demek olduğunu bir anda buluyor. Aslında, kitabın hemen başında nelerin araştırılacağı bilgisi bize Roquentin’in ağzından veriliyor: “…Onu daha önce nasıl görüyordum, şimdi nasıl görüyorum?“. Sadece varoluşun değil, hiçlik‘in de ne demek olduğunu insanı şaşırtan bir üslupla tanımlamaya da giriyor: “…hiçlik varoluştan önce gelmemişti, o da ötekiler gibi bir varoluştu ve birçoğundan sonra ortaya çıkmıştı…”
Bulantı, standart bir roman değil. Aslında belki romandan çok felsefi bir yapıt olarak da tanımlanabilir. Varoluşçuluk felsefesinin, doğal olarak özellikle de Sartre‘ın ateist varoluşçu yaklaşımını nefis bir biçimde özetleyen, kafa karıştıran, yoran, tahrik eden, farkındalık yaşatan, acımasız bir kitap. Hayatınızın herhangi bir yerinde mutlaka okumalısınız.
İlk olarak 1866 yılında yayınlanan Suç ve Ceza, edebiyat dünyasının temel taşlarından birisi olara karşımıza çıkıyor. 
Müzik dünyasının önemli sopranolarından olan Emma Shapplin, beklenen albümünü 2009’un sonlarında piyasaya sürdü. Albümün tamamına bakıldığında Emma Shapplin’in, pop/rock sound kullanımını biraz daha artırdığını söyleyebiliriz. Daha önceki albümlerinde yoğun olarak hissedilen klasik müzik havası bu albümde daha az hissedilir durumda. Bu tercih özellikle yeni ve genç dinleyicileri etkilemesi açısından oldukça akılcı görünmekle birlikte, benim gibi daha “eski” dinleyiciler için biraz hayal kırıklığı yaratmıyor değil. Ancak, daha önce Emma Shapplin’in sesini duyma şansına sahip olanların da bileceği gibi, onun kendisine has sesini özellikle rock ile birleştirmesi gerçek bir müzik şöleni oluyor her zaman. Diğer bir ifadeyle, söz konusu olan Emma Shapplin olunca, sanatçının kendi sesi her zaman daha öncelikli. Sadece onu dinliyor olmak bile yeterli çoğu zaman.
Celal (
Korku / gerilim türü filmlerin arka yapılarının çok kuvvetli olması gerekir ki seyredenler kendilerinin aptal yerine konduğunu düşünmesin. Özellikle Türk korku / gerilim filmlerinde eksik olan bu unsur için Pathology, ders niteliğinde bir film. Her ne kadar “bilindik” bir öykü örgüsü olmasına rağmen, başından sonuna bu örgü çevresinde çizdiği zikzaklarla film gerçekten merak uyandırıcı bir hale geliyor. Özellikle 
